Abazid Murey jest tłumaczem sądu w Dubaju. Studiował na Białorusi. Ukończył Miński Instytut Politechniczny na kierunku Energia. Dogłębnie studiował język rosyjski i literaturę. Jego hobby to dziennikarstwo i dziennikarstwo. Współpracuje z wiodącymi emirackimi gazetami Al Bayan i Al Ittihad, wydawanymi w języku arabskim. Głównymi tematami publikacji są prace Aleksandra Puszkina, Lwa Tołstoja, Fiodora Dostojewskiego i innych pisarzy rosyjskich.
Oferujemy esej na temat starej szkoły w Dubaju.
Minęło prawie 100 lat od dnia zbudowania tej szkoły, ale zapach, który wciąż zachował się w jej ścianach, przypomina te dni. Pomimo wielokrotnie przeprowadzanych napraw i uzupełnień, na drzwiach i oknach szkoły można zobaczyć małe odciski palców, a na płytach podwórka są ślady dzieci, które kiedyś tu grały.
Po kilku minutach stania na boisku prawdopodobnie po pewnym czasie usłyszysz, jak głosy dzieci towarzyszą śpiewającym ptakom rano. A jeśli przyjrzysz się uważnie, zobacz portfele wyrzucone w rogu, które wydają się czekać na koniec lekcji. A jeśli wykorzystasz całą swoją wyobraźnię, uczęszczaj na lekcję języka arabskiego i wysłuchaj życzliwego przemówienia nauczyciela.
Szkoła „Al Ahmadiya” jest świadkiem wydarzeń sprzed wielu lat i zabytkiem kultury. W Dubaju rozpoczęła się era powszechnego szkolnictwa średniego. Z dumą stoi w samym centrum starego miasta i kryje w sobie wiele starych tajemnic: zdjęcia i obrazy pierwszych studentów i tych, którzy nauczali w jego murach. Szkoła „pamięta” każdego ze swoich absolwentów i tych, którzy zostali nosicielami wiedzy.
Szejk Ahmed bin Dalmuk zaczął budować tę szkołę około 100 lat temu, ale zmarł przed końcem budowy. Jego syn Mahomet zakończył pracę rozpoczętą przez ojca i nazwał szkołę swoim imieniem - „Al Ahmadiyah”. Mahomet zaczął zapraszać do szkoły nauczycieli z Arabii Saudyjskiej, Iraku i innych krajów arabskich. Nauczali dzieci języka arabskiego i literatury, Koranu i matematyki. Dla uczniów szkół podstawowych edukacja była bezpłatna. Uczniowie szkół średnich zapłacili czysto symboliczną kwotę za studia. Pochodzili z bogatych rodzin, a szejk Mohammed bin Dalmuk zapłacił za pozostałe dzieci.
W 1973 r. Budżet państwa całkowicie przejął finansowanie szkół średnich w Dubaju, a szejk Mohammed bin Nur został dyrektorem szkoły Al Ahmadiya. W tym czasie nauczyciele, tacy jak Hassan Bumelha, Muhammad bin Dabauk, Muhammad Ben Ali i inni, pracowali w szkole. Wszyscy ci ludzie byli wybitnymi osobami publicznymi.
Możemy wymienić najbardziej znanych absolwentów tej szkoły, wśród których byli szejk Ubaid bin Jumaa Al-Maktoum, Ahmed bin Abdussalam, Tani bin Rashid Al-Matrushi, Rashid Al-Hamli, Muhammad Al-Futtime, Nasir Al-Sirkal, Hamed bin Dalmuk i Muhammad bin Nur, który później został dyrektorem szkoły, i wielu innych znanych ludzi w Dubaju dzisiaj.
Przez wiele lat szkoła „przetrwała” kilka prac remontowych i napraw, za które odpowiedzialny był Departament Wiedzy Historycznej Gminy Dubajskiej. Największa renowacja miała miejsce w 1993 r., Podczas której przeprowadzono główne prace mające na celu wzmocnienie zniszczonych części ścian, kolumn nośnych i dachów, a także prace kosmetyczne nadające powierzchni naturalny wygląd. Fundament szkoły został wzmocniony twardymi kamieniami i tzw. „Saruz” (w krajach arabskich - rodzaj wypalonej gliny, która służy jako wodoodporny materiał izolacyjny). Wszystkie ściany zostały naprawione - połamane obszary zostały pokryte bloczkami z kamienia łupanego, stary tynk został usunięty, aw zamian nałożono nowy. Konserwatorzy zastąpili zgniłe drewniane podłogi podtrzymujące dach, a także wyważarki i belki wzmacniające ściany między nimi. Po zakończeniu naprawy i renowacji Jego Wysokości szejk Hamdan bin Rashid Al-Maktoum ponownie otworzył budynek szkoły, który został przeniesiony do Departamentu Turystyki i Marketingu Handlowego Rządu Dubaju w kwietniu 2000 r.
Liczne zdjęcia i rysunki na ścianach starych klas opowiadają o historii szkoły Al Ahmadiya. Musisz tylko stać się częścią tego miejsca i zaprosić przeszłość do odwiedzenia. Jak fajnie jest biegać po terenie szkoły i doganiać swoich towarzyszy, aby pić wodę z dużych glinianych dzbanków. Albo wyobraź sobie siebie jako nauczyciela, powoli pijącego herbatę w kuchni podczas przerwy, lub surowego imama, machającego długą cienką wskazówką przed tymi, którzy nie nauczyli się Koranu ... W tym ponadczasowym miejscu wydaje się, że możesz usunąć kurz pamięci i ponownie spotkać się z dzieciństwem. Oto jesteś - w klasie siedzisz przy biurku w ostatnim rzędzie i chowasz się przed nauczycielem, ponieważ nie nauczyłeś się tej lekcji. Wręcz przeciwnie, siedzisz w pierwszym rzędzie i pilnie wyciągasz rękę, znając z góry odpowiedź na każde zadane pytanie ...
Przechodząc od klasy do klasy, spotykasz przeszłość swojego kraju, patrząc na ciebie z obrazów ze starymi znaczkami i listami, które zostały napisane ręcznie. Wow, wasi przodkowie mieli bardzo delikatny smak i doskonale opanowali sztukę pisania arabesków. Nauczyciele i uczniowie oglądają stare pożółkłe zdjęcia, które dali i otrzymali swoją wiedzę w murach tej szkoły ...
Naprawdę chcę, żebyś raz dotknął tych czasów historii i spotkał się z dobrymi ludźmi tego pokolenia. I robiłem z nimi zdjęcia dla dobrej pamięci. Staniesz się niewolnikiem swoich uczuć i dziecięcego archiwum wspomnień. Na pewno będziesz chciał wiedzieć, co trzymają te starożytne mury i usłyszeć lekkie skrzypienie starych okien i drzwi. A potem, po usłyszeniu śpiewu ptaków, możesz poczuć uśmiechy uczniów i cieszyć się z nimi udanym zakończeniem roku szkolnego i przejściem do następnej klasy. A ptak, trzepocząc skrzydłami, przypomni absolwentowi, że z radością biega, wymachując świadectwem ukończenia szkoły.
Al Ahmadiyah School to mnóstwo uczuć ukrytych pod dachem i za ścianami. Są to ślady tych, którzy przeszli przez to do dorosłości. Nazwiska słynnych emirackich uczonych, biznesmenów i polityków są na zawsze wpisane w historię tej szkoły, aby młode pokolenie nie zapomniało drogi do „świątyni oświecenia” swoich przodków. Powietrze nasycone historią otacza zwiedzających niczym piękny sen, a gdy nadchodzi godzina pożegnania, uczucie pozostaje, jakby chwile historii się skończyły.
