Na początku XX wieku przez całe 18 lat rosyjski balet Diagilewa znajdował się w Księstwie Monako, gdzie powstały nowe kreacje i projekty taneczne. W okresie od 1911 do 1920 r. Diagilew był inicjatorem takich produkcji, jak „Upiór róży”, „Narcyz”, „Wesele”, „Koty” i „Piłka”, które zasadniczo zmieniły świat tańca.
Jednak najbardziej wybitnym osiągnięciem rosyjskiego teatru i sztuki był fakt, że w dość krótkim czasie udało mu się zgromadzić galaktykę wybitnych ludzi, takich jak Igor Strawiński, Leon Bakst, Pablo Picasso, Jean Cocteau, Vaclav Nijinsky, George de Chirico, Anna Pavlova, Serge Lifar, George Balanchine, Misia Sert, a nawet ... Gabrielle Chanel.
Spotkanie mademoiselle Chanel z Diagilejem było dla niej punktem zwrotnym w życiu. Osoba o silnym charakterze, błyskotliwa postać teatralna i artystyczna, przedsiębiorca, autorytatywny i ceniony organizator wydarzeń kulturalnych, stała się jednym z jej mentorów. Nie jest jasne, czy Coco Chanel mogła znaleźć swoje prawdziwe powołanie w życiu bez niego, czy nie.
W 1919 roku, pracując razem nad baletem Strawińskiego Święto wiosny, rozpoczęła się długa i trwała przyjaźń i partnerstwo między Diagilejem i Chanelem. W 1924 Coco Chanel wykonała kostiumy do baletu Nizhinsky Blue Express. Jego premiera odbyła się w styczniu 1925 r., Jednak z powodu zakazu fotografowania Siergieja Diagilewa kostiumy „z Chanel” nie widziały publiczność.
Brak tych zdjęć zainspirował projektanta i fotografa Karla Lagerfelda do stworzenia filmu poświęconego stuleciu sezonów rosyjskich oraz historii znajomych i spotkań Siergieja Diagilewa i Gabrielle Chanel z przyjaciółmi. W ramach festiwalu Monaco Dance Forum Lagerfeld i Dom Mody Chanel, wspierający Nagrodę im. Wacława Niżyńskiego od jego powstania w 2000 roku, zaprezentowali także nowy film księciu Monte Carlo, filantropowi i mecenasowi kultury i sztuki.
